Een kijkje bij een geisoleerd Zambiaans dorpje

Weer een lekker vroeg dagje. We moeten om 5 uur op, maar hoeven de tenten niet zelf af te breken. We krijgen ontbijt op de boot, maar dit ontbijt zorgde voor wat vreemde gezichten. De melk was zo romig, dat hij vol met grote klonten zat en de cornflackes zat vol met kleine beestjes. Maar ja, wat verwacht je anders bij een Bush Camp! Dit laatste kwam omdat het een al open zak was, de nieuwe zak had geen problemen. Dus viel allemaal reuze mee!

Vervolgens was het de bedoeling dat we in kleine groepjes met een speedboot naar de plaats van bestemming gebracht werden. De eerste groep heeft dit gered, maar het duurde erg lang voordat de speedboot terug kwam. Wat bleek hij had pech onderweg en daardoor heel wat tijd verloren. Dus de grote boot waar we op aan het ontbijten waren werd ingezet. Deze boot vaarde alvast richting onze plek van bestemming, zodat het de speedboot minder tijd zou kosten om de kleine groepjes af te zetten. We hadden namelijk al flink wat tijd verloren en dit wilde ze zo ver mogelijk beperken. En erg goede zet want hierdoor waren we er zo.

Maar waar waren we naar op weg? We waren op weg naar een afgelegen zambiaans plattelandsdorpje aan de voet van een van de bergen en bijna aan de rand van de Kafue Rivier. Met bijna bedoel ik dat het dorpje minimaal 30 meter van de rivierkade vandaan was. De overheid wil deze 30 meter vrijhouden voor overheidsdoeleinden. Dit is een landelijke regel en het kan dus zijn dat de overheid nooit gebruik zal maken van deze 30 meter. Maar het is verboden om daar iets te bouwen en ze laten het je gewoon weer afbreken als je het toch doet. Dus 30 meter land inwaarts vonden we de eerste huisjes van het dorp. Dit waren de huizen van de dorpshoofd en zijn familie. Na een korte kennismaking met de dorpshoofd en een paar familieleden werden we verder het dopr ingenomen. Het dorp bestaat uit veel kleine groepjes huizen verdeeld over een redelijk groot terrein. We zijn alleen bij het deel van de dorpshoofd geweest omdat we helaas veel tijd hadden verloren in de ochtend. Toch was het een heel interessant bezoek. De dorpshoofd heeft ons vanalles over de omgeving, het dorp en de cultuur van de mensen die er wonen verteld. Daarnaast vertelde hij ons dat ze altijd opzoek zijn naar vrijwilligers die hun kunnen helpen een ziekenhuis en school te bouwen. Het verrassende vond ik dat ze niet om geld vroegen, maar gewoon om mensen die eventueel terug wilde komen als vrijwilligers. En als we niet in een georganiseerde tour zouden hebben gezeten zou ik het overwegt hebben. Want ik had het gevoel dat het hier echt zou kunnen helpen. De dorpshoofd probeerde alle vragen zo goed en duidelijk mogelijk te beantwoorden en heeft ons echt heel veel over hun leven verteld. Na zijn verhaal waren de meeste met de kinderen aan het spelen. Ik had daar weinig behoefte aan. Ik vond het interessanter om te zien hoe een van de mannen het onkruid aan het klein maken was. En heb met hem staan praten over wat er op dat stuk zou komen wat hij nu aan het klaarmaken was. En hij heeft mij toen laten zien en laten proberen hoe je met een soort zwaard achtig iets het onkruid omwiekt. Ik begon het net onder de knie te krijgen toen we alweer weg moesten. Maar het was een heel interessant een leerzaam bezoek en dat zal ik niet snel meer vergeten.

Na ons bezoek aan het dorp werden we weer teruggebracht naar de kade waar de Kafue Queen op ons lag te wachten. Er was echter een klein probleem. De boot kon niet dicht genoeg bij de kade komen, dus het was onmogelijk om aan boord te gaan. Ze hadden ondertussen de speedboot naar het kampterrein teruggestuurd om de trap te halen. Terwijl we hierop zaten te wachten kwamen ze met een ander idee. Er lag een half gezonken politieboot in het riet. Deze hebben ze met veel pijn en moeite tussen de stijger en de Kafue Queen gelegd. Hierdoor konden we via dee boot op de Kafue Queen klimmen. De boot zat alleen aardig vol met water, dus we hadden alleen de zijrand om overheen te lopen. Iedereen was vol spanning aan het wachten tot iemand in het water zou vallen, want de rand was niet veel breder dan je voet. Het is iedereen gelukkig gelukt om droog en veilig op de Queen Kafue te komen. Je wilt namelijk niet graag zwemmen in het water waar crocodillen en nijlpaarden kunnen zitten.

Dus we konden allemaal droog beginnen aan onze twee uur durende terugreis over het water richting de plaats waar de truck op ons staat te wachten. Ondertussen kregen we een heerlijk en warm onbijt (zonder beestjes) en konden we genieten van de geweldige omgeving! Vooral in de ochtend was het zo vreselijk mooi en apart om te zien. De mist en het water liepen bijna in elkaar over en dan de geweldige weerspiegeling van de maan in het water. Echt geweldig!!!

En om tijd in te halen werden we bij de kade opgepikt met een bakkie waar we met 21 personen in moesten klimmen. Erg knus en lachwekkend, vooral op landweggetjes daar. We werden alle kanten op gezwiept, een wonder dat we onderweg niemand zijn verloren!

Bij de truck aangekomen waren de tenten en matrassen er nog niet terug, dus moesten we toch nog even wachten. Maar dit vonden de kinderen uit het dorp geen probleem, want nu konden ze de jongens uitdagen voor een potje penalties trappen. Met een zelfgemaakte bal van afval en touw hadden ze de grootste schrik. En ondertussen liep het dorp steeds verder uit. Want er kwamen niet alleen steeds meer kinderen, maar ook steeds meer ouders kijken. Ze vonden het daarom ook des te jammer dat we moesten vertrekken. Maar anders zouden we veel te laat op het kampterrein in Lusaka aankomen. Want we moeten nog zo'n 80 km afleggen over niet al te goede wegen. Lusaka is trouwens de hoofdstad van Zambia.

Eenmaal op het kamp aangekomen moesten de tenten natuurlijk weer opgezet worden. Maar werd de kookploeg ook gelijk weer aan het werk gezet. Zodat we mooi op tijd konden gaan eten en degene die vroeg wilde slapen deze mogelijkheid had. De meeste waren echter 's avonds te vinden in de bar voor een potje poolen en darten. Omdat niemand kon darten vonden ze spelen tegen mij niet zo leuk. Een van de meiden, Laura, is morgen jarig. Dus heb ik Matt en Kyra geholpen om de truck te versieren voor haar. Kyra had allerlei versiersels, kaarsjes en feestmutsjes gekocht om de boel te versieren voor Laura. Hierdoor zag de truck er super uit! En om haar te verrassen hebben we haar om 12 uur uit bed gehaalt. Omdat we geen taart hadden werd de appel vol met kaarsjes gestoken. Dus om 12 uur hadden we een privefeestje in de truck.