The bits you remember, you'll never forget

Zoals ik gister al vertelde zijn we nu op Kande Beach en blijven we hier nog een nachtje. Dus vandaag wordt het een dagje niks doen en relaxen op het strand. Maar voor degene die willen is het ook mogelijk om een village walk te boeken. En zoals je misschien al begrepen heb, wij doen dat niet. (En achteraf bleek de village walk niet door te gaan omdat het teveel regende.) Wij willen naar het eiland wat hier in het lake ligt. Dat het de hele tijd regent maakt ons niet zoveel uit, het is namelijk niet echt koud en van zwemmen wordt je toch ook nat. Echter werd het ons afgeraden om het hele stuk te zwemmen. Want het eiland lijkt niet zover weg, maar het hele stuk zwemmen in zoetwater is toch best zwaar. Dus we besluiten twee kano's te huren, waar Beth, Alexe, Jacob en ik in gaan. En de heren (Michel, Craig, Chris en Bas) huren flippers, als extra ondersteuning met zwemmen. Daarbij besluiten Alexe en Jacob een reddingvest te nemen en de rest niet. Het waren trouwens niet eens echte reddingsevesten, maar trimjackets voor duiken. (Afrader dus om hier te duiken!) En deze hadden ze alleen maar in een maat, dus niet echt ideaal als reddingsvest.

Maar iedereen was eindelijk gereed dus vol goede moet gaan we op weg naar het water. Het is ondertussen weer gaan regenen, maar de temperatuur is nog steeds aangenaam. Het eerste probleem was Alexe en Jacob met de kano voorbij de eerste golven krijgen zonder dat je omslaan. Terwijl de heren hun vinnen aan het aantrekken waren, trokken Beth en ik de kano van Alexe en Jacob voorbij de golven en hielpen hen in de kano te klimmen. Toen ze net weg wilde vaarden kantelde de kano om en kwam op mijn hoofd terecht. En ik kan zeggen zo'n ding is best hard! Maar dus opnieuw Alexe en Jacob geholpen om in de kano te klimmen. En vergeet niet dat je daar al niet meer kon staan, want we moesten voorbij de golven anders kwamen ze er nooit doorheen. Craig had ondertussen de kano van Beth en mij gebracht en ons geholpen om erin te klimmen. Ondertussen waren Alexe en Jacob voor de tweede keer omgekanteld, dus de heren gingen hun helpen. Want zonder hulp kun je gewoon niet in de kano komen.

Beth en ik dreven ondertussen rustig weg, zonder ook maar iets te doen. Maar je moest wel stil zitten want deze kano's kantelen heel snel om. Al snel waren Alexe en Jacob bij ons, maar van de heren was niet te bekennen. Dus wij dreven daar rustig rond en kwamen beetje bij beetje dichter bij het eiland. Echter nog steeds geen van de heren te bekennen. Uiteindelijk zagen we ze op het strand lopen. Ze waren bezig een waterfiets in het water te duwwen. Maar toen ze hem net in het water hadden, begonnen ze hem er weer uit te halen. Bleek later dat hij niet eens waterpeddels had, maar ja dat konden wij niet zien. Dus we zagen ze weer verdwijnen en terugkomen met de eigenaar. En toen weer verdwijnen! Dus wij wisten het ook niet meer en besloten om op het eiland op de heren te wachten. We kregen het namelijk onderhand ook wel koud in de regen in de kano's. Dus wij nog een klein stukje naar het eiland gepeddeld en de kano's aan de boei gelegt. En toen het eerlijke warme water in.

Het water was bij het eiland best ruw, dus je moest oppassen met de rotsen die net onderwater lagen. Gelukkig was het water kraakhelder dus kon je de schimmen van de rotsen zien. Dus wij de rotsen op opzoek naar een plekje waar we goed konden zitten en naar de kust konden kijken. Want we wisten nog steeds niet of de heren nog wel zouden komen of niet. Mij duurde het wachten in de regen op de rotsente lang, dus dook weer het water in. Het water was heerlijk van temperatuur, dus waarom wachten in de koude regen? En uiteindelijk zagen we de heren en dit keer met kano's! En vanaf het moment dat ze met de kano's voor bij de eerste golflijn waren ging het redelijk vlot. Ze hadde onderweg nog wel wat problemen, want de kano's vonden twee personen te veel. Ze begonnen steeds meer water te vangen en dus moesten twee van de vier heren toch weer zwemmen.

Toen ze ons eindelijk bereikt hadden konden we het eiland op klauteren. Het eiland bestaat uit grote rotsblokken, dus gewoon het eiland op lopen was niet mogelijk. Boven op de rotsen hebben we even een foto gemaakt en toen was het alweer tijd om terug te gaan. Het was namelijk ondertussen al twaalf uur en Craig en ik zaten in het kookteam en we moesten de lunch verzorgen. Echter waren we hier uiteindelijk niet op tijd voor terug.

Een voor een werden de kano's los gemaakt en verdeeld en de andere gingen zwemmen. Maar al snel kwamen er problemen. Een kano begon langzaam te zinken, dus die konden we niet meer gebruiken. Ik zat in een kano die gewoon bleef drijven en ik wilde liever even zwemmen, dus ik gaf mijn kano aan Beth. De kano waar Beth in zat was de zinkende kano. Verder had Alexe en Michel een kano en Chris en Jacob hadden de reddingsvesten. Chris hadden we een reddingsvest gegeven omdat hij zijn been flink los had gehaald aan de rotsen (bleek later 6 hechtingen in te moeten). De zinkende kano hadden we ondertussen aan de kano van Michel vastgebonden om hem toch nog mee naar de kant te krijgen. Alexe hadden we ondertussen met haar kano vooruit gestuurd om hulp te gaan halen. En toen ging het aan alle kanten mis. Het water aan de kustlijn bleek toch flink ruw te zijn geworden in de tussentijd. De golven waren aardig hoog en alle kano's hadden probemen. Want bijna alle kano's bleken water te vangen en niet op de manier die je zou verwachten. Van de vier kano's bleken er drie lek te zijn en langzaam te zinken.

En vanaf dit moment begon voor iedereen het avontuur. En elk groepje op zijn eigen manier. Bas, Chris en Alexe kwamen in de problemen bij de grote golven. Alexe was ondertussen uit haar kano, omdat deze haar gewicht niet meer kon hebben (ze was het ligts van iedereen op de hele tour). Craig had ondertussen haar kano overgenomen en probeerde al zwemmend met kano door de golven te komen.

Alexe kreeg ondertussen een astma aanval, dus Chris en Bas waren met volle macht aan het proberen haar naar het strand te krijgen. Echter speelde de golven een viesspelletje. Telkens als je dacht dat je grond onder je voeten had werd je onderuit getrokken door de golven. En als je een astma aanval hebt en telkens kopje ondergaat kom je uiteindelijk wel zonder lucht te zitten!

Beth was ondertussen met de enige goede kano aan het proberen om de kant te bereiken zodat ze hulp kon halen. En dit lukte uiteindelijk wel, maar ook niet zonder slag of staat. Toen ze eindelijk bijna aan wal was flipte de golven haar kano om en deze landen op haar hoofd. En zoals ik aan het begin al zei, die dingen zijn verdomt hard! Dus bedust door de klap en al overgevend had ze de kant bereikt en moest ze de kano op het land zien te krijgen. En hulp zien te krijgen en dat bleek niet zo makkelijk.

Ondertussen waren Michel, Jacob en ik nog steeds midden op het water. Met een hard zinkende kano en een langzaam zinkende kano. Michel was uit volle macht aan het peddelen, maar kwam uiteindelijk gewoon niet meer vooruit. Ik hing met mijn hele gewicht aan de punt van de kano, om ervoor te zorgen dat deze niet te ver omhoog kwam. En jacob probeerde de hard zinkende kano een beetje boven water te houden. Daar was geen beginnen aan, maar we wilde de kano niet zomaar laten zinken. En we wisten niets van de problemen die de andere hadden en die ons nog te wachten stonden.

Alexe, Chris, Bas en Craig hebben ondertussen met veel pijn en moeite de kant bereikt. En dit is niet overdreven, maar ze hebben doodsangsten uitgestaan. Want probeer maar eens in vreselijk ruw water, met iemand die een astma aanval heeft, de kust te bereiken.

En ja, wij zaten met ons drieetjes nog steeds midden op het water. En wij vragen ons af waarom er maar geen hulp komt en waar iedereen is. Op het strand zien we een hele poos niemand en later staan er heel veel mensen. Maar niemand onderneemt iets, niemand probeerd te helpen.

Uiteindelijk waren we alle drie vreselijk moe! Michel zat nog steeds in de kano en was zich kapot aan het peddelen. En zijn eigen kano zonk ook steeds verder en de neerwaartsedruk van de ondertussen gezonken kano nam steeds verder toe. Jacob probeerde nog steeds de gezonken kano omhoog te houden. En ondanks dat hij meer drijfvermogen had door het reddingsvest, was het lastig om zichzelf ook boven water te houden. En ik begon moe te worden van al die tijd zwemmen, watertrappelen en hangen aan de kano. En dit laaste klinkt makkelijk. Maar als je met armen en benen aan de kano moet hangen, om ervoor te zorgen dat de achterkant niet te ver onderwater gaat, is dat vreselijk vermoeiend voor de spieren die al vermoeit zijn van al het zwemmen. Dus kortom we hadden het eigenlijk alle drie wel gehad en we zagen nog steeds niemand wat doen. Dus besloten we om de zinkende kano los te maken en helemaal te laten zinken. We raken te ver uitgeput en we komen geen cm dichterbij de kant.
Dus Jacob probeerd met allemacht nog een keer de kano flink op te trekken, zodat ik kan proberen het touw los te maken. De knoop was echter al zo strak getrokken door het gewicht wat op het touw uitgeoefend was (en de touwen ook nog eens nat) dat dit bijna onmogelijk was. En helemaal als je dat al watertrappelend moet doen. Maar na een paar keer kopje ondergaan en vele bezorgde blikken van Jacob lukte het me gelukkig toch om de knoop los te krijgen.

Michel zat nog steeds in zijn kano en probeerde het water hieruit te scheppen. Maar het was onbegonnen werk, want er zat te veel water aan de binnenkant van de kano. En dus besloten we allemaal te zwemmen en de kano mee te trekken. Maar het grootste probleem was dat we allemaal al vreselijk moe waren en het water de kano alle kanten op stuurden, behalve de goede kant. Maar uiteindelijk kwam de kust steeds dichterbij en denk je; 'Yes, we zijn er bijna, alles komt goed'. Nou, reken maar dat het zwaarste uiteindelijk nog moest komen! Want hoe dicht we bij de kust kwamen, hoe wilder het water en hoe hoger de golven. Doordat we alle drie vreselijk moe waren, waren we voor de golven gewoon een speeltje. En ik had echt vreselijk veel moeite om vooruit te komen. Telkens als ik dacht dat ik kon staan werd ik onderuit getrokken en ging ik een flink kopje onder. En zodra je bovenkomt trekt de volgende golf je alweer onder water. En daarbij waren mijn benen zo gewent aan het zwemmen en watertrappelen dat ik gewoon niet meer op mijn benen kon staan. Dit alles maakte het vreselijk moeilijk om aan de kant te komen. Maar na een paar keer kopje onder was ik het denk ik zo zat dat ik een manier vond om mijnhoofd boven water te houden. En vraag me niet hoe, want om eerlijk te zijn heb ik geen idee. Op dat moment denk je maar aan een ding en dat is 'Ik moet zo snel mogelijk aan de kant zien te komen'. Toen we eindelijk goed genoeg konden staan kwam er hulp. Dus eigenlijk op het moment dat we het eigenlijk niet meer nodig hadden. En dat hadden ze door dus namen alleen nog maar de kano over, zelfs de peddels mochten we zelf nog meesjouwen.

En dan komt er ineensvhet stuk dat er geen water meer is dat je overeind houdt. Ik kon echt niet meer lopen. Bij elke stap die ik zette zakte ik door mijn benen. Puur omdat ze gewoon niet gewent waren dat je ze normaal gebruikt voor het lopen. Het was een komisch effect en na even wennen was er niets meer aan de hand.

En nu komt het ergste van alles. De jongens die ons kwamen helpen, kwamen niet omdat ze vonden dat ze mensen in nood moesten helpen. Ze kwamen omdat Craig hun 20 dollar per persoon had belooft als ze ons gingen helpen. En uiteindelijk hebben ze eigenlijk niets gedaan dat ons geholpen heeft, omdat we al te dichtbij was. Maar op het moment dat Craig hun dat beloofde waren we nog best ver van de kant. En onbewust bleken we dat laatste stuk toch nog vreselijk snel gedaan te hebben. Want toen de jongens kwamen helpen waren we al zo goed als op de kant. Maar ik ben toch blij dat hij dat gedaan heeft. Want in dit geval hadden we het niet nodig, maar de situatie had ook anders kunnen wezen.

Maar wonder boven wonder heet iedereen de kust gehaald. En nu klinkt het dramatisch, maar het is echt niet overdreven! Want vergeet niet dat ze zeggen dat je het normaal al niet moet zwemmen, omdat het veel te ver is. En nu hebben Chris en Bas het hele stuk gezwommen en Alexe een deel. En zij kreeg een astma aanval, dus die laat je niet achter. Die moet je proberen aan wal te krijgen en Chris had ook nog eens een flinke jaap in zijn been. En Jacob en ik hebben het hele stuk gezwommen en hele tijden moeten watertrappelen en doen. En Michel heeft het hele stuk echt heel zwaar moeten peddelen en daarna moeten zwemmen. Al met al vraagt dit heel veel van je en we mogen echt blij zijn dat we het allemaal overleeft hebben.

Eenmaal weer bij de truck hebben we ons vol gepropt met bananen, pindakaas, honing en cola. Ik stond te trillen van uitputting en ik was niet de enige. Daarna een flinke warme douche om de spieren een beetje te ontspannen. En ik wilde er eigenlijk niet meer onderuit, want ik was ineens zo vreselijk moe. Maar ik wist dat Sammie een heerlijke warme soep aan het bereiden was en deze was al bijna klaar toen ik ging douche. Dus na de douche heel veel lagen kleren aan en op naar de warme soep. En reken maar dit alles deed ons super goed. Daarna hebben we een rustig avondje gehad en veel waren al vroeg naar bed. Maar ondanks alles wat er deze dag is gebeurd kunnen we er gewoon om lachen en dat is denk ik het belangrijkste.